schrijven om gelezen te worden
Toen ik het schrijven van de roman Gordon Hauspie had afgerond, ontdekte ik tot mijn schrik dat ik een soort autobiografie had geschreven. Niet van de gebeurtenissen in mijn leven, maar van, zeg maar, mijn gedachtengoed. Continue reading “Ik wist niet dat ik het in me had”
Voor de eenakter die ik schrijf bij MC/Hollandse Nieuwe werd mij gevraagd om eens na te denken over een moodboard: om inspiratie voor het verhaal waar ik aan ga schrijven te putten uit beelden. Bovenaan dit blog staat een beeldmerk van de werktitel. Hieronder heb ik een paar foto’s bij elkaar gezocht waar ik de vrouwelijke hoofdrol op inspireer. Heeft u het al door? Het wordt geen komedie.
Als een boek wordt uitgegeven heb je als schrijver niet bijster veel te zeggen over de omslag. Natuurlijk wordt er overlegd, je instemming gevraagd, maar het zijn toch vooral de mensen die verstand hebben van marketing en grafische vormgeving die aan het werk zijn. Bij de tips voor het inzenden van je manuscript naar een uitgeverij staat ook vaak zoiets als: stuur het werk zo kaal en neutraal mogelijk op. En stuur zeker geen omslag mee. Continue reading “Een beeld zegt meer”
Er vindt een kleine verschuiving plaats in het deel van mijn werkproces waarop dit blog inkijk geeft. Ik realiseer me dat het aantal mensen dat een close reading van de attachments doet, relatief klein is. Veel groter is de groep belangstellenden die het leuk vindt om even het ‘literaire dilemma van de dag’ tot zich te nemen. Dat doet niets af aan mijn oorspronkelijke plan: het zichtbaar maken van mijn schrijfproces en mensen de gelegenheid geven om feedback op mijn schrijven te geven. Het accent verschuift : kortere blogs over wat me bezig houdt en daarbij ook notities over mijn andere schrijfactiviteiten. De langere romanteksten, die meer geschikt zijn om te printen en op je gemak te lezen, publiceer ik pas als ze een afgeronde eenheid vormen. Wie een beeld wil krijgen van de verschillende projecten waar ik mee bezig ben, vindt de komende dagen nieuwe kopjes in het hoofdmenu van mijn blog.
Als je in onbekende landen loopt, wanneer ben je dan aan het verkennen en wanneer verklaar je jezelf verdwaald? Ik ben in het verdwaald-stadium nog niet aangeland, maar vandaag bekroop met het gevoel dat ik niet meer aan het schrijven was aan een schets, een verkenning, maar meer aan een verhaal op zichzelf. Dat maakt voor die tekst niet veel uit: misschien belandt hij in een later stadium in de broodtekst van de roman, of wordt het een kort verhaal, misschien ook niet. Ik realiseerde me echter vooral dat ik teveel aan het inzoomen was. Ik was detail na detail aan het beschrijven, terwijl ik in dit stadium aan het broeden ben op ‘de grote lijn’. Welk verhaal wil ik met dit boek vertellen? Daar wil ik me meer op richten. De ervaring leert dat ik dat ook door de huidige tekst heen kan lezen als ik hem even weg leg. Misschien leest u het al.
De tekst van vandaag:Â personageschets 3