schrijven om gelezen te worden
Het viel me reuze mee dat er geen homo in doodging. Homo’s kan je gerust dood laten gaan. Het is namelijk een minderheid, dus de goegemeente identificeert zich er toch niet mee. Geknipt dus voor een rol als slachtoffer of als bad guy. De laatste jaren zijn homo’s gepromoveerd tot sidekick, maar een serieuze hoofdrol heb ik nog niet gezien. Continue reading “Je kunt het beste de homo laten doodgaan”
Ik zag twee toneelvoorstellingen in het MC theater: Zaka de klootzak en Double Dong.
Ik verbaasde me hogelijk over de publieksgeluiden. Bij Zaka de klootzak hoorde ik al wat oncomfortabel gegiechel, iedere keer dat het woord homo viel of iets vergelijkbaars. Continue reading “In de zaal zitten de leukste personages”
Ik zag dus twee stukken. In mijn vorige blog schreef ik over Zaka de klootzak. In deze over Double Dong. Continue reading “Double Dong”
Het zou wel eens kunnen zijn dat ik de afgelopen tien jaar meer stukken heb geschreven dan ik op de planken heb gezien. Hoog tijd voor een kleine inhaalslag. Gisteravond twee toneelvoorstellingen in het MC theater: Zaka de klootzak en Double Dong. Deze blog gaat over Zaka.
Zakka de klootzak gaat over drie hangjongeren. We zien hun vriendschap, maar vooral hun onderlinge spanningen en hun geheimen. Het is het soort voorstelling waar ik erg van houd: tekst, tekst en meer tekst. Hakketak, scherp op de snede. Een paar mooie monologen, rauwe confrontaties; pure poëzie.
Een van de drie is homo – of wordt daar in ieder geval voor uitgemaakt. Het stuk gaat daar niet over. Zijn vrienden vinden homo’s vies, maar van homofobie is eigenlijk geen sprake. Iedereen die anders is of doet, is een klootzak. Daar zijn ze heel consequent in.
Het is verleidelijk om hun bestaan rond een bankje treurig en uitzichtloos te noemen. Maar dat is een vooroordeel. Eigenlijk is het stuk voor dat statement te kort. Het is veel meer een portret, een momentopname. De tijd die de eenakter duurt wordt welbesteed aan dat portret. De verhoudingen uitbenen, de personages tot leven wekken. Fascinerend, levensecht, invoelbaar. Je zou er zo naast gaan zitten.
Waar het gaat om het scheppen van mooie personages is schrijven toch vaak een beetje boetseren. Kneden, toevoegen, weghalen, goed voelen, druk uitoefenen, vormen. Een eerste impressie kan met een paar woorden gegeven zijn, maar daarna is het zoeken naar de gedachten, de innerlijke drijfveren en overtuigingen, het typerende woord- en zinsgebruik. Al die zaken. Continue reading “Hoe verwoord je toch de meest intieme gedachten van een personage”
Ik heb meestal vrij snel een compleet verhaal in mijn hoofd, maar ik vind het lastig om de complexiteit van zo’n verhaal op anderen over te brengen. Zowel mondeling als op schrift. Dan gaat het niet alleen om de plot of de personages, maar om de verschillende lagen, de symboliek, de parallellen. Soms om de humor, zeker waar het om cynisme of ironie gaat. Ik heb er een hekel aan om het allemaal te moeten uitleggen. Dat voelt als voorzeggen, of het nou gaat om een regieaanwijzing in een toneelstuk, of om het weergeven van de gedachten van een romanpersonage. Continue reading “Het miskend genie lag er de hele treinreis wakker van”
Bij het schrijven van theaterteksten geniet ik altijd bij voorbaat van het feit dat anderen nog met die tekst aan de slag gaan. Een toneeltekst is een soort puzzel die opgelost moet worden. De tekst wordt geïnterpreteerd. De regieaanwijzingen moeten vertaald worden naar een kloppende enscenering. Continue reading “Ik schrijf met een sadistisch genoegen”
Voor de eenakter die ik schrijf bij MC/Hollandse Nieuwe werd mij gevraagd om eens na te denken over een moodboard: om inspiratie voor het verhaal waar ik aan ga schrijven te putten uit beelden. Bovenaan dit blog staat een beeldmerk van de werktitel. Hieronder heb ik een paar foto’s bij elkaar gezocht waar ik de vrouwelijke hoofdrol op inspireer. Heeft u het al door? Het wordt geen komedie.
De vroege tragedies hebben me altijd geïntrigeerd. De kern van het drama is meestal zo mooi en universeel: die inspireert tot het hervertellen van zo’n verhaal. De tekst en omstandigheden waarin het drama gezet is, zijn echter meestal verschrikkelijk. Defaitistisch, statisch, met ongeloofwaardige plotwendingen en slaapverwekkende monologen. Niet van deze tijd. Continue reading “universeel is nog niet van deze tijd”
Het schijnt een goed teken te zijn als je om je eigen teksten kunt lachen. Bij het selecteren van fragmenten van mijn theaterteksten moest ik regelmatig even grinniken. Dat doe ik toch een beetje besmuikt: het voelt niet chic om jezelf leuk te vinden.