schrijven om gelezen te worden
Afgelopen week was ik onder de pannen met readings bij MC. De eenakters die tijdens de afgelopen maanden geschreven zijn, werden door professionele acteurs en regisseurs onder handen genomen en voorgelezen (en gespeeld voor zover de beperkte tijd dat toeliet). Dat was leerzaam. Niet alleen de reading van mijn eigen stuk, maar zeker ook die van de andere deelnemers. Er werd zichtbaar waar de kracht van stukken zit en hoeveel ruimte er is voor interpretatie.
Levi, Mos, Aaron en Roma. Vier mannen zijn verwikkeld in een harde strijd om de beste sales cijfers. Het is een gegeven dat voor je gevoel goed aansluit op de actualiteit. Glengarry Glen Ross werd voor het eerst opgevoerd in 1983. Mammet verwerkte er zijn ervaringen in die hij opdeed als verkoper in de jaren zestig. Ik zag het stuk gisteravond voor het eerst, door Toneelgroep Amsterdam. Het is een prachtig, krachtig stuk en ze zetten het in volle glorie neer. Het spel was fantastisch. Continue reading “David Mamet opfrissen en afstoffen tot hij eigentijds en actueel is”
Ik had weer eens een seksscène geschreven. Dat overkomt me wel vaker. Ik vind seks niet alleen leuk als activiteit, maar ook interessant om over te lezen en te schrijven. Continue reading “En toch is het jammer dat seks zo afleidt”
Als je op de voortiteling van televisieseries let, zal je opvallen dat soms iedere aflevering door iemand anders geschreven is. Toch is het geheel consistent en gaat de ontwikkeling van de plotlijn die door de hele serie heen loopt gestaag door. Dat lukt omdat dat soort series met een bijbel werkt: een boekwerk met een uitgebreide beschrijving van alle personages en de hoofdplotlijnen. De afgelopen jaren is daar aan toegevoegd een beschrijving van de wereld waar de serie in speelt. Het universum. Continue reading “De mythologie van hedendaagse fictie”
‘Dialogen zijn het állermoeilijkst!’ schrijf Wllm als reactie op mijn vorige blogtekst. Ik begon aan een kort antwoord, maar dat liep een beetje uit de hand. Daarom hier voor iedereen: het geheim van de natuurlijke en realistische dialoog. Continue reading “Het geheim van de natuurlijke en realistische dialoog”
De eenakter die ik schrijf voor het festival Hollandse Nieuwe heeft een nieuwe werktitel: De reconstructie van een vrouw. Klinkt mooi, vind ik, en je kunt hem op twee manieren lezen. Daar houd ik van. En hij dekt ook nog de lading. Dit zal de definitieve titel wel zijn. Continue reading “Ook als ze zwijgen wil ik ze kunnen horen”
Het eerste toneelstuk dat ik schreef bestond eigenlijk alleen uit dialogen. Zodra er een derde persoon ten tonele verscheen, zat er één personage voor spek en bonen bij. Die moest dan maar snel weer af. Een stoplap en hup, weg ermee. Continue reading “drie is de hel”
Afgelopen twee weken les gehad van Ger Beukenkamp. Wat een leuke man is dat. Of beter gezegd: wat vindt hij schrijven een leuk vak en wat straalt hij dat uit. Alles wat hij doet en zegt is daar van doortrokken. Op die twee maandagavonden in ieder geval. Continue reading “Het eind is daar waar je stopt met schrijven (I)”
Ik houd van de stad. Iedereen woont er dicht op elkaar. Mensen ontmoeten elkaar op straat. Niemand kan om elkaar heen. Niemand is gelijk. Iedereen neemt zijn eigen geschiedenis mee de stad in en draagt bij aan de rijkdom, de diversiteit. De stad is een schilderspalet, waarop alle oorspronkelijke tinten nog zichtbaar zijn, maar waar overal mengkleuren zijn ontstaan. Het is per definitie een dramatische omgeving. Continue reading “Je thuis voelen, hoe dat werkt en waarom”
Ik houd van vergane glorie. Verlaten en half ingestorte fabriekspanden, ooit symbool voor welvaart en voorspoed. Hotels die hun gloriedagen hadden in een tijd dat de Russische Tsaren er nog kwamen. Vergeten kustplaatsen die in stijl en opbouw de grandeur van de jaren twintig nog koesteren, maar waar geen toerist meer komt. Prachtig. Continue reading “‘Ze willen iets: wraak of vergeving.’”