In de zaal zitten de leukste personages

Ik zag twee toneelvoorstellingen in het MC theater: Zaka de klootzak en Double Dong.

Ik verbaasde me hogelijk over de publieksgeluiden. Bij Zaka de klootzak hoorde ik al wat oncomfortabel gegiechel, iedere keer dat het woord homo viel of iets vergelijkbaars. Double Dong is zo rauw en beeldend dat ik me enige gene wel in kan denken. Maar het gierende sniklachen zodra er een man in een jockstrap op het toneel staat… ik ben dan even meer onder de indruk van het publiek dan van de voorstelling.

Ik denk dat ik blasé ben. Ik heb in films en op het toneel teveel seks en blote mannen gezien om daar nog erg van onder de indruk te zijn. (En ja, ook in niet artistieke context. Ik ben zelf vaak ook een blote man). Soms is het jammer dat ik een stuk niet wat onbevangener kan zien, vanavond was het een zegen. Ik heb bij Double Dong genoten van de poëtische kracht van de taal en het spel. Ik werd niet te veel afgeleid door de blote lichamen. En ook aan de boodschap had ik eigenlijk geen boodschap. Want zoals zoveel emancipatiestukken is het op dat punt weliswaar krachtig, maar eendimensionaal.

Homoseksualiteit/homofobie is ook eigenlijk geen thema. Angst is een thema, net als liefde. Als je je in een stuk sterk richt op het verbeelden van homoseksualiteit, leidt dat af van waar het eigenlijk over moet gaan. De drijfveren van mensen. Uitsluiting en omarming. Vriendschap en acceptatie.

Onbedoeld vormden de twee stukken die ik zag een heel mooi tweeluik. Zaka de klootzak vertelt eigenlijk meer over homofobie en de drijfveren die daar bij horen dan Double Dong. Double Dong maakt homoseksualiteit zichtbaar en maakt het statement dat bij Zaka uitblijft.

1 thought on “In de zaal zitten de leukste personages”

  1. Laatst was ik naar een operavoorstelling – nee, niet in een theater maar in de bioscoop. Een uitzending live opgenomen in Mantova, met een oudere Placido Domingo
    in de rol van Rigoletto. Prachtig, niet alleen de muziek maar ook het spel. Filmopnames vragen om acteertalent. Ik heb me groen geërgerd aan een deel van het publiek. Lachen om zaken waar niet om te lachen valt, giebelen als er niets te giebelen is. Dachten zij naar een klucht te zijn gegaan? Het was voor mij dan ook een openbaring dat jij anders naar het publiek kijkt. Je vindt het eerder interessant en bijzonder, in ieder geval erger je je er niet aan en stoort het je kennelijk niet.
    Misschien zit het verschil erin dat je gêne vermoedde, hetgeen bij “mijn”opera niet aan de orde was.
    Ik ben het met je eens dat het gaat om het spel en de tekst/dialogen, maar hoeveel mensen gaan daarvoor naar de film of het toneel? Is het veelal niet de publiciteit die publiektrekkers creëert ? En moeten veel media het niet meestal hebben van geweld, bloot of seks? Bij een prachtige franse film – de titel weet ik niet meer, maar was kennelijk multiinterpretabel – heb ik de kleine zaal grotendeels leeg zien lopen tijdens film. Te weinig actie, weinig bloot, tja dat wordt een saaie avond dan.

Geef een reactie