Tag: MC

Wat wil mijn personage eigenlijk?

Frank Norbert Rieter5 Comments

Thomas Rosenboom heeft in een van zijn essays ooit uiteengezet dat een romanpersonage een groot streven heeft. Het romanverhaal is niets meer of minder dan het verhaal van de tegenslagen en belemmeringen om dat grote streven vervuld te zien. Nirav Christophe legde me onlangs uit dat een werkelijk dramatisch personage juist twee dingen wil, liefst twee zaken die elkaar uitsluiten. Die dubbelheid zorgt voor dramatische spanning. In zijn optiek willen die romanpersonages van Rosenboom dus hun eigen streven ook graag ondermijnen: pas dan zijn ze werkelijk gelaagd en boeiend. Continue reading “Wat wil mijn personage eigenlijk?” →

Ik verklaar het af

Frank Norbert RieterLeave a comment

Ik had mezelf tot doel gesteld om voor de verandering eens een echt af en gepolijst werk op te leveren. Ik heb het over de eenakter die ik heb geschreven voor de Hollandse Nieuwe 12 toneelschrijfcursus. Bij de meeste toneelstukken die ik tot noch toe schreef hikte ik lekker tegen de deadline aan. Amper stond de laatste claus op papier of het pakket moest door naar de regisseur en de spelers die ongeduldig wachtten op ´het stuk´. Zo niet deze keer. Continue reading “Ik verklaar het af” →

Een dubbele bypass

Frank Norbert RieterLeave a comment

Twaalf readings in drie dagen. Mijn hoofd zit er nog een beetje vol van. Ik weet wel wat me te doen staat. Sabine moet eerder opkomen en Laila moet later af, zodat die twee elkaar nog treffen op het podium. Die ontmoeting levert nieuwe inzichten op: nieuwe verbanden worden zichtbaar. Met als doel dat het stuk nog beter wordt. Het voelt alsof ik een dubbele bypassoperatie ga uitvoeren.

Leren van andermans verdiensten

Frank Norbert RieterLeave a comment

Afgelopen week was ik onder de pannen met readings bij MC. De eenakters die tijdens de afgelopen maanden geschreven zijn, werden door professionele acteurs en regisseurs onder handen genomen en voorgelezen (en gespeeld voor zover de beperkte tijd dat toeliet). Dat was leerzaam. Niet alleen de reading van mijn eigen stuk, maar zeker ook die van de andere deelnemers. Er werd zichtbaar waar de kracht van stukken zit en hoeveel ruimte er is voor interpretatie.

 

Je thuis voelen, hoe dat werkt en waarom

Frank Norbert RieterLeave a comment

Ik houd van de stad. Iedereen woont er dicht op elkaar. Mensen ontmoeten elkaar op straat. Niemand kan om elkaar heen. Niemand is gelijk. Iedereen neemt zijn eigen geschiedenis mee de stad in en draagt bij aan de rijkdom, de diversiteit. De stad is een schilderspalet, waarop alle oorspronkelijke tinten nog zichtbaar zijn, maar waar overal mengkleuren zijn ontstaan. Het is per definitie een dramatische omgeving. Continue reading “Je thuis voelen, hoe dat werkt en waarom” →

‘Ze willen iets: wraak of vergeving.’

Frank Norbert Rieter1 Comment

Ik houd van vergane glorie. Verlaten en half ingestorte fabriekspanden, ooit symbool voor welvaart en voorspoed. Hotels die hun gloriedagen hadden in een tijd dat de Russische Tsaren er nog kwamen. Vergeten kustplaatsen die in stijl en opbouw de grandeur van de jaren twintig nog koesteren, maar waar geen toerist meer komt. Prachtig. Continue reading “‘Ze willen iets: wraak of vergeving.’” →

Homo – je moet iemand toch ergens voor uitschelden

Frank Norbert Rieter1 Comment

Het zou wel eens kunnen zijn dat ik de afgelopen tien jaar meer stukken heb geschreven dan ik op de planken heb gezien. Hoog tijd voor een kleine inhaalslag. Gisteravond twee toneelvoorstellingen in het MC theater: Zaka de klootzak en Double Dong. Deze blog gaat over Zaka.

Zakka de klootzak gaat over drie hangjongeren. We zien hun vriendschap, maar vooral hun onderlinge spanningen en hun geheimen. Het is het soort voorstelling waar ik erg van houd: tekst, tekst en meer tekst. Hakketak, scherp op de snede. Een paar mooie monologen, rauwe confrontaties; pure poëzie.

Een van de drie is homo – of wordt daar in ieder geval voor uitgemaakt. Het stuk gaat daar niet over. Zijn vrienden vinden homo’s vies, maar van homofobie is eigenlijk geen sprake. Iedereen die anders is of doet, is een klootzak. Daar zijn ze heel consequent in.

Het is verleidelijk om hun bestaan rond een bankje treurig en uitzichtloos te noemen. Maar dat is een vooroordeel. Eigenlijk is het stuk voor dat statement te kort. Het is veel meer een portret, een momentopname. De tijd die de eenakter duurt wordt welbesteed aan dat portret. De verhoudingen uitbenen, de personages tot leven wekken. Fascinerend, levensecht, invoelbaar. Je zou er zo naast gaan zitten.