Ik bedenk me eigenlijk helemaal niet zo veel op een dag

Ik herschaaf en redigeer deze dagen aan Gordon Hauspie. Het valt me weer eens op dat ik doorgaans vrij filmisch schrijf: ik schrijf wat je ziet gebeuren, in afgebakende scènes. Ik zag dat toen ik de eerste versie van de tekst schreef, meer dan drie jaar terug, de gedachten van de hoofdpersoon vrijwel geheel ontbraken. Het was een vrij extreem geval van show, don’t tell. Continue reading “Ik bedenk me eigenlijk helemaal niet zo veel op een dag”

Ondertussen in de keuken

Ondertussen schrap en schaaf ik verder aan Onze Loodgieter. Indikken. Schillen. Insnijden. Plat slaan. Het voelt steeds meer als een samenhangend boek, in plaats van een verzameling losse verhalen. Dat is goed. Gelijktijdig treedt er een soort moeheid op: wéér diezelfde passage door. Ik weet dat hij werkt en dat hij leuk is om te lezen, maar ik voel het zelf niet meer. Dat is minder goed. Dat vraagt om even rust en afstand. Gelukkig heb ik ook nog een toneelstuk liggen.

Een dubbele bypass

Twaalf readings in drie dagen. Mijn hoofd zit er nog een beetje vol van. Ik weet wel wat me te doen staat. Sabine moet eerder opkomen en Laila moet later af, zodat die twee elkaar nog treffen op het podium. Die ontmoeting levert nieuwe inzichten op: nieuwe verbanden worden zichtbaar. Met als doel dat het stuk nog beter wordt. Het voelt alsof ik een dubbele bypassoperatie ga uitvoeren.