Thomas Rosenboom heeft in een van zijn essays ooit uiteengezet dat een romanpersonage een groot streven heeft. Het romanverhaal is niets meer of minder dan het verhaal van de tegenslagen en belemmeringen om dat grote streven vervuld te zien. Nirav Christophe legde me onlangs uit dat een werkelijk dramatisch personage juist twee dingen wil, liefst twee zaken die elkaar uitsluiten. Die dubbelheid zorgt voor dramatische spanning. In zijn optiek willen die romanpersonages van Rosenboom dus hun eigen streven ook graag ondermijnen: pas dan zijn ze werkelijk gelaagd en boeiend.
Ik merk in mijn eigen schrijven dat ik er niet zo conceptueel mee om ga. Ik voorzie mijn personages van een rijke hoeveelheid bagage: liefdes, angsten, dromen en geheimen. En daarna zie ik wel wat er gebeurt. In het verhaal is het voor de lezer vaak de vraag: wat wil die jongen toch? Dat geldt voor Gordon Hauspie en ook voor Vincent, de hoofdpersoon in mijn jongste eenakter. Volgens mij levert die vraag, dat het niet meteen duidelijk is wat de hoofdpersoon nastreeft, of dat hij dat zelf ook nog moet ontdekken, de meeste dramatische spanning op.