Als je schildert vang je wat je ziet op doek. In die handeling gaat het uiteindelijk om het vangen van het licht. Schrijven is evenzeer voor een belangrijk deel waarnemen. Bij zowel schilderen als schrijven is de waarneming subjectief. Kunst ontstaat doordat de hand van de meester de suggestie wekt van een gevoel of een verhaal. En op die manier klinkt in een prozawerk de stem van de auteur door en geeft hij leven aan wat is waargenomen en vastgelegd.
Ik dacht dat schrijven nog een dimensie meer had dan de schilderkunst, omdat je bij schrijven een tijdverloop en een ontwikkeling kunt vatten. En dan kan je ook nog gedachten weergeven en van perspectief wisselen. Dat kan wel waar zijn, maar de schilderkunst heeft zijn eigen extra dimensie. Meer dan enige andere kunstvorm vat zij ook de afwezigheid van licht in haar werk. Je kunt duisternis schilderen. Zij weet licht in al haar pracht te vatten omdat je ook zo goed kunt zien tot waar het licht niet doordringt.
Kun je schrijven in clair-obscur? Met woorden vatten wat niet wordt waargenomen: natuurlijk kun je het omschrijven. Er naar verwijzen. Het vergelijken. Benoemen. Maar het is altijd indirect. Soms droom ik ervan om te schijven met een penseel. Rechtstreeks, visueel, woorden uit zwarte verf trekken.