De vroege tragedies hebben me altijd geïntrigeerd. De kern van het drama is meestal zo mooi en universeel: die inspireert tot het hervertellen van zo’n verhaal. De tekst en omstandigheden waarin het drama gezet is, zijn echter meestal verschrikkelijk. Defaitistisch, statisch, met ongeloofwaardige plotwendingen en slaapverwekkende monologen. Niet van deze tijd.
Een van mijn toneelstukken (Emoticon/Zij is buiten) was een nogal vrije hervertelling van de avonturen van Orestes. Ook bij twee projecten die ik nu onder handen heb, sluipen er invloeden van oude tragedies in. In De Mercuriuskop sluipt langzaamaan een koning-midas-thema. In de eenakter die ik voor MC schrijf staat een verstoorde moeder-zoon relatie centraal. Hoe verder ik in mijn hoofd vorm geef aan die relatie, hoe meer er van Oeidipus in het verhaal sluipt. Maar voor een echte hervertelling zitten er te veel elementen in het verhaal die me niet interesseren. De sfinx met z’n uitgekauwde raadsel. Het noodlotsdenken. Net als bij Orestes, gooi ik het liefst alle goden als eerste het verhaal uit.
Ik begin met een zoektocht naar de kern van het verhaal. In dit geval de schaamte en schande die komen kijken bij een seksuele relatie/spanning tussen moeder en zoon. En daarna ga ik reconstrueren. Hoe kan een dergelijke relatie ontstaan in een moderne setting? Wat zijn logische oorzaken voor zo’n heftig gevolg? Welke karaktereigenschappen zijn er nodig om het drama te laten plaatsvinden? En wat voor omstandigheden? Al dat soort zaken vul ik in op een manier dat het publiek zich er ook in deze tijd aan kan relateren.