We zijn een week van vakantie terug. Toen ik nog in loondienst was, gebruikte ik de vakantie om te schrijven. Nu heb ik amper een letter op papier gezet. Afgelopen dagen vroegen mensen regelmatig hoe onze vakantie geweest was en ik moet eerlijk bekennen dat ik daarover vrij diep moest nadenken. De mystieke ervaring van diepere ontspanning die mensen vaak omschrijven als ‘het vakantiegevoel’ heb ik dit jaar niet gehad. Continue reading “Schrijven is toch een beetje op vakantie gaan”
Toen ik begon met schrijven schreef ik met pen of potlood. De mooiste momenten in het schrijven waren de momenten dat ik opkeek van mijn werk. Even nadenken over de volgende alinea. Een ogenblikje kauwen op een zin. Niet zelden letterlijk, met de achterkant van het potlood in mijn mond. Geen backspace of delete-knop, dus het moest er in één keer goed staan. En dan staarde ik de verte in, naar de andere kant van de kamer, of naar buiten door het raam. Continue reading “Nooit meer opkijken”
Ik heb net De Movo-tapes even terzijde gelegd. Door Het schervengericht was ik geraakt, het lezen van deze prelude is een worsteling. Er hadden van mij wel een paar pagina;s uit gemogen. Voor de afwisseling lees ik tussendoor De leesclub. Daar krijg ik niet snel genoeg van, had van mij nog wel wat dikker mogen zijn. Continue reading “Een boek dat alle andere boeken overbodig maakt”
Een pelgrim moet wel afzien onderweg, vinden veel mensen. Blaren, slecht weer, eenzaamheid: verzin maar iets. Mijn loodgieter heeft daar op zijn reis naar het Beloofde Land geen last van. De zogenaamde tegenslagen ervaart hij als bijzondere afwisseling of leuke uitdaging. Mensen ontvangen hem doorgaans hartelijk. Hij heeft eerder last van teveel van alles: teveel wijn, teveel eten. Eigenlijk is zijn reis één grote vakantie. Continue reading “Het noodzakelijk lijden”
Ik betrap me er op dat ik mijn productiviteit iedere keer weer afmeet aan de hoeveelheid verse tekst die ik schrijf. Herschrijven, schaven, corrigeren, het hoort er allemaal bij, maar aan het eind van de dag denk ik toch: wat heb ik nou helemaal gedaan? Van het weekend werkte ik aan het manuscript van Onze loodgieter en aan het eind van de dag had ik zo’n duizend woorden geschrapt. Ik kon nog steeds mijn productiviteit kwantificeren. De tekst was er ook echt beter op geworden. Maar het voelt toch anders.