schrijven om gelezen te worden
Toen ik begon met schrijven schreef ik met pen of potlood. De mooiste momenten in het schrijven waren de momenten dat ik opkeek van mijn werk. Even nadenken over de volgende alinea. Een ogenblikje kauwen op een zin. Niet zelden letterlijk, met de achterkant van het potlood in mijn mond. Geen backspace of delete-knop, dus het moest er in één keer goed staan. En dan staarde ik de verte in, naar de andere kant van de kamer, of naar buiten door het raam. Continue reading “Nooit meer opkijken”
Ik heb net De Movo-tapes even terzijde gelegd. Door Het schervengericht was ik geraakt, het lezen van deze prelude is een worsteling. Er hadden van mij wel een paar pagina;s uit gemogen. Voor de afwisseling lees ik tussendoor De leesclub. Daar krijg ik niet snel genoeg van, had van mij nog wel wat dikker mogen zijn. Continue reading “Een boek dat alle andere boeken overbodig maakt”
Een pelgrim moet wel afzien onderweg, vinden veel mensen. Blaren, slecht weer, eenzaamheid: verzin maar iets. Mijn loodgieter heeft daar op zijn reis naar het Beloofde Land geen last van. De zogenaamde tegenslagen ervaart hij als bijzondere afwisseling of leuke uitdaging. Mensen ontvangen hem doorgaans hartelijk. Hij heeft eerder last van teveel van alles: teveel wijn, teveel eten. Eigenlijk is zijn reis één grote vakantie. Continue reading “Het noodzakelijk lijden”
Soms schrijf ik een blogtekst waar ik echt tevreden over ben. Zodra hij online staat geef ik mijzelf een schouderklopje en zeg: dat heb je maar vast gepresteerd vandaag. Er zijn ook dagen dat ik op dat moment verzucht: nu aan het echte werk. Continue reading “Laat nu het echte werk maar beginnen”
‘Dialogen zijn het állermoeilijkst!’ schrijf Wllm als reactie op mijn vorige blogtekst. Ik begon aan een kort antwoord, maar dat liep een beetje uit de hand. Daarom hier voor iedereen: het geheim van de natuurlijke en realistische dialoog. Continue reading “Het geheim van de natuurlijke en realistische dialoog”
Mij overvielen twee gedachten over twee schrijfstukken. Het is nooit één ding bij mij. Dat zal wel tweelingen eigen zijn. Het manuscript van Onze Loodgieter is ‘af’ en heeft het stadium van schaven en herschrijven bereikt. Ongeveer gelijktijdig was de eenakter voor MC af. Dat wil zeggen: ook hiermee sta ik voor de nobele taak het werk nog eens kritisch onder handen te nemen. Continue reading “Schrijversbluess”
Zo rond deze tijd heb ik altijd vrij sterk het ‘er is weer een jaar om gevoel’. Meer dan bij de jaarwisseling. Dat komt door de belastingaangifte, die dwingt je al je besognes van het afgelopen jaar nog eens door te nemen. Uitgaven. Geschreven rekeningen. BTW. De hele mikmak. Ook komen gestaag de financiële jaaroverzichten binnen en van die rekeningen die je maar eens per jaar moet betalen. De kamer van koophandel. Continue reading “Een beetje karig om alleen maar schrijver te zijn”
Ik las het een en ander over de slow-beweging en dacht: de tijd is rijp voor een manifest voor langzame literatuur. Continue reading “Manifest voor langzame literatuur”
Ik ben net een ruime maand onderweg met mijn blog. Voor ik begon vroeg ik me wel af of vrijwel dagelijks bloggen niet op een gegeven moment voor armoede aan onderwerpen zou gaan zorgen. Ik moet afkloppen, maar tot nu toe niet. Ik denk dat het gemak waarmee ik de onderwerpen uitkies van doen heeft met mijn bescheiden theatersportervaring. Als je improviseert op het toneel, is het belangrijkste om niet teveel na te denken, maar direct voort te bouwen op wat er om je heen gebeurt, of ideeën en impulsen die bij je op komen. Dat is de zelfde laat-het-stromen-en-schrijf-maar-op-mentaliteit die er voor zorgt dat ik met het fenomeen writersblok nog geen kennis heb gemaakt. Continue reading “Je leert het beste bloggen op theatersport”
Er vindt een kleine verschuiving plaats in het deel van mijn werkproces waarop dit blog inkijk geeft. Ik realiseer me dat het aantal mensen dat een close reading van de attachments doet, relatief klein is. Veel groter is de groep belangstellenden die het leuk vindt om even het ‘literaire dilemma van de dag’ tot zich te nemen. Dat doet niets af aan mijn oorspronkelijke plan: het zichtbaar maken van mijn schrijfproces en mensen de gelegenheid geven om feedback op mijn schrijven te geven. Het accent verschuift : kortere blogs over wat me bezig houdt en daarbij ook notities over mijn andere schrijfactiviteiten. De langere romanteksten, die meer geschikt zijn om te printen en op je gemak te lezen, publiceer ik pas als ze een afgeronde eenheid vormen. Wie een beeld wil krijgen van de verschillende projecten waar ik mee bezig ben, vindt de komende dagen nieuwe kopjes in het hoofdmenu van mijn blog.
