Af en toe schrijf ik zakelijke artikelen. Dat ‘ik schrijf’ is niet helemaal waar. Het feitelijke opschrijfwerk doe ik wel, maar voor de inhoud vertelt de opdrachtgever wat hij voor ogen heeft en daarna is het voor mij vooral een puzzel om zijn betoog te verwoorden, zijn woorden te gebruiken en zijn toon juist te raken. Ik voel me meer een verwoorder of een ouderwetse schrijvelaar dan een schrijver.
Verder is het verschil met literair schrijven soms opmerkelijk klein. Ik zoek naar dilemma’s, spanningsvelden en ongerijmdheden. Die poets ik weg, of ik plaats ze juist bewust prominent in de tekst om het ‘drama’ op gang te brengen en de lezer tot verder lezen te verleiden. Ik denk in scènes, creëer een spanningsboog, breng soms zelfs een vorm van gelaagdheid aan.
Ik denk dat in mijn narratieve ervaring mijn toegevoegde waarde schuilt. Zakelijke teksten zijn vaak wat plat en saai. Ze drijven alleen op de inhoud. En als er al jus in zit, is dat alleen in de toon en verword het gemakkelijk tot een soort reclametekst. Ik denk vaak: ze vertellen geen verhaal. Terwijl het eenvoudig anders kan: ieder managementdilemma kan je immers portretteren als een schrijnend mooi literair drama.
