Met amper twintig boeken per jaar vind ik dat ik weinig lees. Ik vind lezen leuk, maar het vraagt een soort rust die ik maar af en toe vind, een half uurtje voor het slapen gaan. Daarbij lees ik ook nog eens niet zo snel. Ik koester de gedachte dat dat komt doordat ik wel heel aandachtig lees.
Het resultaat is dat ik aan het lezen van veel bekende en belangwekkende schrijvers nog niet toe ben gekomen, waaronder tot voor kort Grunberg en Japin. Ik beging helaas de fout om niet Tirza te lezen en De neger met het witte hart, maar met de gedachte dat ik in ieder geval iets van beide heren gelezen wilde hebben, viste ik uit de bak met afgedankte boeken bij de bieb de bundel Amuse Gueule van Grunberg en leende ik van mijn ouders het bundeltje De klank van sneeuw van Japin. Ze hadden het ergens bij cadeau gekregen.
In Amuse Guele schrijft Grunberg ongetwijfeld niet op de toppen van zijn kunnen. Ik vond het niks. Een handvol aardige gedachten, die niet al te beroerd op papier waren gezet, maar nergens viel ik in katzwijm van bewondering. De novellen van Japin vond ik wat beter uitgewerkt, maar konden me niet lang boeien. Niet onaardig, maar de literaire kwaliteit hield me niet lang wakker.
Ik denk dat het aan mij ligt. Je moet ook niet zomaar iets van die of die lezen. Iedere schrijver levert in een onbewaakt moment wel wat kort werk af dat niet tot eer strekt. Als ik bij Reve was begonnen met bijvoorbeeld… eh. Ik kan even nergens opkomen. Wacht. Als ik bij Hermans was begonnen met… nee, ook niet. Eh. Wacht. Als je als eerste boek van Hella Haasse… Nee, sorry. Blijkbaar zijn er ook schrijvers die ik niet op een zwak moment kan betrappen. Al moet ik direct bekennen dat ik met die twintig boeken per jaar natuurlijk niet alles van voornoemde auteurs gelezen heb.