Bij aanvang van dit jaar begon ik met bloggen met als voornaamste doel de voortgang van mijn volgende roman voor lezers zichtbaar te maken en daar online over van gedachten te wisselen. Die roman staat even op de sudderplaat, maar met name naar aanleiding van mijn blogs over het schrijfproces heb ik veel leuke reacties gekregen, die me vaak prikkelden tot het schrijven van een reactie of een volgend blog. Daarnaast wilde ik bij het blog ruimte maken voor een soort portfolio.
De afgelopen maand was ik geveld door een longontsteking. Dat zorgde voor een gedwongen schrijfpauze (en dus ook blogpauze). Ziek zijn hield me gelukkig niet af van denken, fantaseren en broeden. En zo dacht ik ook na over de vorm van dit blog. Zou het niet aardig zijn toch wat langere berichten te plaatsen, en dan met een wat lagere frequentie in plaats van meerdere korte teksten per week? En moet ik het portfoliodeel juist vergroten of wat compacter maken? Een blog blijft natuurlijk een levend ding. Ik stel me zo voor dat ik iedere paar maanden wel de impuls zal hebben om het over een net iets andere boeg te gooien. Dat is gezond, en misschien wel de aard van het beestje.
Welke kant het ook op gaat, de komende weken zal het hier nog wat rustig zijn. Ik leg de laatste hand aan het manuscript van Onze Loodgieter. En een toneelstuk onder de titel ‘Niemand heeft me ooit een eigen land beloofd’ moet voor 1 juni af zijn. Daarna is het vakantie en tijd voor meer rust en bezinning.
Na onze vakantie ga ik er weer met frisse moed, bruisende energie en blakende gezondheid tegenaan. Tegen alles, ook dit blog, in wat voor vorm en frequentie dan ook.
