Het is een vreemde dubbelheid: als schrijver moet je de noodzaak voelen om een tekst te schrijven, vol bezieling, maar je mag niet van je tekst gaan houden, want zodra je dat doet is er altijd wel iemand die vindt dat je wat je geschreven hebt als de wiedeweerga om zeep moet helpen.
Kill your darlings
Er zijn nogal wat adviezen aan schrijvers die tot vervelens toe herhaald worden. Kill your darlings is er zo eentje. Natuurlijk zijn er momenten dat je als schrijver moet erkennen dat een passage of personage waar je eerst zo verschrikkelijk enthousiast over was niet goed werkt in het verhaal dat je wilt vertellen. Met enige pijn in het hart concludeer je weg ermee, of je bewaart de tekst in een ander documentje voor later.
Conversation killer
Ik heb gemerkt dat de uitspraak Kill your darlings is verworden tot een dooddoener. Je kunt als schrijver naar aanleiding van feedback eigenlijk niet beweren ‘dat het volgens jou zo wel goed is’ of de volgende feedback komt er op neer dat je onvoldoende afstand tot je eigen tekst hebt genomen. Kill your darlings, wordt er vrolijk uitgeroepen, alsof het een noodzakelijke horde is die in iedere tekst genomen moet worden. Kill your darlings! Wat een heerlijke mantra! Kill your darlings! Schrappen die handel!
Love them and nourish them
Kill your darlings is natuurlijk nooit bedoeld geweest als oproep om alles waar je enig enthousiasme bij voelde zondermeer te schrappen. Dan kan je beter meteen met schrijven stoppen. Het eerste wat je moet doen met die mooie, prille ideeën waar je hart sneller van gaat kloppen, is ze goed verzorgen, ondersteunen en uitwerken. Je plaatst ze met liefde en aandacht in de tekst en hoopt dat ze daar tot bloei komen.
And if it doesn’t work out: kiss them gently goodbye.