Een groep gemankeerde zielen bij elkaar

Onder de titel ‘Het moet pijnlijk blijven’ zijn de mooiste interviews met Nederlandse schrijvers gebundeld. Een keuze uit de afgelopen vijfentwintig jaar. Een paar jaar terug las ik de vertaling van de mooiste interviews uit de Paris Review. Ik vroeg me toen al af of er geen bundeling van interviews met Nederlandse schrijvers te maken viel. Zo’n bundel is er nu dus, maar al na een paar interviews gelezen te hebben werd me een verschil duidelijk. Waar in de Paris Review de interviewers steeds op zoek lijken te gaan naar de facetten van het schrijfproces en de essentie in het schrijfwerk, gaan de Nederlandse interviews veel meer over de schrijver zelf. Ik zou bijna zeggen ´de mens achter de schrijver´.

Met veel schrijvers is de bundel voor mij een plezierige nieuwe kennismaking. Prachtige interviews met ondermeer Andreas Burnier en Willem Brakman. Van Dis en Frans Kellendonk. Je gaat automatisch verlangen naar meer. Van mij mogen ze om de vijfentwintig jaar zo’n bundel uitbrengen. En het liefst met terugwerkende kracht.

Niet alle schrijvers laten zich even mooi interviewen. Hugo Claus vindt het interview eigenlijk een mindere vorm van literatuur en dat werkt door in de tekst. Eigenlijk laat hij niets los en het interview is bijna slaapverwekkend saai. Jan Cremer laat zich graag interviewen, maar wat hij te melden heeft, meldt hij met zoveel jus en branie dat je had gewild dat het een video interview was. Het komt uit de tekst maar met moeite tot leven.

Wat verder opvalt is dat al die Nederlandse schrijvers een groep gemankeerde zielen bij elkaar vormt. Depressief, niet goed snik, of prettig gestoord. Al die zielenpijn hoort er bij, blijkbaar. Het levert vaak goede boeken op. Of in ieder geval aardige interviews.

1 thought on “Een groep gemankeerde zielen bij elkaar”

  1. … en allemaal hun eigen therapeut natuurlijk, boeken schrijven is dan noodzaak, voor sommigen in ieder geval.

Geef een reactie