Vandaag herschreef ik de synopsis van ‘Onze loodgieter’. Ik denk dat het zeker de tiende keer was dat ik de tekst onder handen nam. Ik dacht eigenlijk dat hij wel af was, maar dat bleek niet zo te zijn. En aan de inhoud is deze keer ook niet veel gewijzigd. Het oordeel van mijn geliefde redacteur, corrector, proeflezer en echtgenoot ging namelijk over de toon. De synopsis geeft niet hetzelfde gevoel als het boek. Hij is te droog. Hij is niet leuk om te lezen.
Ik voelde me alsof ik een prachtige lasagne had gemaakt en net voor hij de oven in zou gaan bleek dat de bechamel was vergeten. Het herschrijven was deze keer geen kwestie van woordje wisselen. Zoveel was duidelijk. Ik probeerde het lasagnegevoel snel kwijt te raken. Die vergelijking klonk teveel alsof er niets meer aan te doen was. Nee, ik had… een prachtig braadstuk in handen dat voor een goed resultaat beslist gelardeerd moest worden. Voorzichtig openwerken, insteken, doorrijgen, zodat het eindresultaat mals en sappig is.
anders kun je altijd nog ‘barderen’ proberen;)