Toen ik begon met schrijven schreef ik met pen of potlood. De mooiste momenten in het schrijven waren de momenten dat ik opkeek van mijn werk. Even nadenken over de volgende alinea. Een ogenblikje kauwen op een zin. Niet zelden letterlijk, met de achterkant van het potlood in mijn mond. Geen backspace of delete-knop, dus het moest er in één keer goed staan. En dan staarde ik de verte in, naar de andere kant van de kamer, of naar buiten door het raam.
Van een computer kan je niet echt opkijken, het grote, lichtgevende scherm vraagt alle aandacht. Sinds ik achter de computer schrijf is daarachter ook niet veel interessants te zien: een kale muur. Dat is de plek waar je een bureau met een computer neerzet, tegen de wand. Natuurlijk kan ik me omdraaien, of even van mijn werkplek weglopen, maar het natuurlijke ritme van het opkijken en even staren in de verte is er niet meer.
Misschien is het minder nodig, in zekere zin kijk ik doorlopend op.
