Een pelgrim moet wel afzien onderweg, vinden veel mensen. Blaren, slecht weer, eenzaamheid: verzin maar iets. Mijn loodgieter heeft daar op zijn reis naar het Beloofde Land geen last van. De zogenaamde tegenslagen ervaart hij als bijzondere afwisseling of leuke uitdaging. Mensen ontvangen hem doorgaans hartelijk. Hij heeft eerder last van teveel van alles: teveel wijn, teveel eten. Eigenlijk is zijn reis één grote vakantie. Ik realiseerde me dat het vooroordeel dat mensen hebben over pelgrimeren heel veel lijkt op één van de mythen van het schrijverschap. Het noodzakelijk lijden.
Iemand vroeg mij een tijdje terug hoe het ging. Met het refereerde hij naar mijn schrijven. Mijn hoofd stond niet naar een uitgebreid verslag. Ik deed boodschappen in de Albert Hein en hij hield me staande tussen de eieren en het brood. ‘Prima,’ zei ik. ‘Ben lekker productief.’
Hij was echter vooral nieuwsgierig naar mijn pogingen om een manuscript gepubliceerd te krijgen en blijkbaar meende hij aan mijn gezicht al snel te zien hoe de vlag er bij stond. Van het westelijk front geen nieuws.
‘Gewoon volhouden,’ zei hij. ‘De aanhouder wint.’
Ik gaf hem een vriendelijk knikje en een halve glimlach om daarmee het gesprek af te ronden.
‘En het mag natuurlijk niet te makkelijk gaan,’ riep hij me nog na. ‘Een schrijver moet wel afzien.’
Ik greep een doos biologische eieren, hield me in en liep zwijgend verder naar het diepvriesvak.