Honderdduizenden mensen in Nederland schrijven regelmatig. Korte verhalen, gedichten, of met euvele moed een roman. Tien jaar geleden wisten we dat wel, maar het is tegenwoordig zichtbaar geworden. Surf bijvoorbeeld naar lulu.com en zie wat een veelheid aan uitgaven in eigen beheer wordt gedaan. Het lijkt er op dat de grens tussen amateurs en professionals langzaamaan vervaagt.
Want wat is eigenlijk een profschrijver? Of hij zijn geld er mee kan verdienen is nooit een criterium geweest en zal het niet snel worden. De status van prof wordt eigenlijk alleen vergund door gevestigde uitgeverijen en critici. Is dat nog houdbaar als de betere en actievere doe-het-zelver meer boeken verkoopt en publiciteit genereert dan menig prof?
Het is geen toeval dat dit jaar voor het eerst een hbo-opleiding voor schrijvers van start gaat. In de verschuivende boekenmarkt zijn alle partijen op zoek naar vormen van zekerheid. Een opleiding met bijbehorend papiertje biedt die zekerheid tot op zekere hoogte. We hebben opleidingen voor toneelspelers en voor musici, dus waarom niet voor schrijvers?
Ik zie zo’n opleiding eerder als symptoom van de verschuivingen in de markt, dan als oplossing. Wie de prof is en wie de amateur? Schrijver zijn is gelukkig geen beschermd beroep en uiteindelijk heeft de lezer het laatste woord.
