En toch is het jammer dat seks zo afleidt

Ik had weer eens een seksscène geschreven. Dat overkomt me wel vaker. Ik vind seks niet alleen leuk als activiteit, maar ook interessant om over te lezen en te schrijven. Meteen moet ik een misverstand uit de weg ruimen. Ik heb het niet over de zg erotische literatuur. Die is ook heel leuk en een goed vertegenwoordigd thema in onze boekenkast, maar ik heb het nu over scènes in een literair werk waar seks in voorkomt. In een roman of een toneelstuk.

Zo’n scène heeft niet als eerste doel om op te winden en dat is nog best lastig. Waar je als schrijver expliciet bent, moet je iets wezenlijks zeggen over de personages. Juist op hun meest intieme moment kunnen ze de waarheid niet meer verhullen en worden dilemma’s en dubbelhartigheden zichtbaar.

En dan leidt het af, die seks. Eigenlijk moet de seks je een beetje koud laten om de literaire waarde van de scène te kunnen waarderen. De lezer vergaart anders toch vooral opwinding (of afkeer) en dan is er geen plaats meer in zijn of haar hoofd voor ontwikkeling, subtekst, symboliek en andere subtiliteiten. Bij theaterteksten wordt het ongemak van het publiek op zo’n moment duidelijk waarneembaar. Geproest, gehoest en geschuifel. Overdreven gekraak met zakjes. Je moet dus toch oppassen met seks. Het is snel teveel.

De seksscène die ik had geschreven had een plekje gekregen in de eenakter die ik onder handen heb. De echte seks heb ik er geschrapt. Er wordt nog wel wat gefriemeld en gesuggereerd, maar voor het bloot hoeft u te zijner tijd niet naar het theater te komen. U kunt zich zonder al te veel afleiding concentreren op het drama dat zich voltrekt. Ik vind het jammer, maar ik weet dat het zo beter is.

 

1 thought on “En toch is het jammer dat seks zo afleidt”

Laat een reactie achter bij The Single StoriesReactie annuleren