Soms schrijf ik een blogtekst waar ik echt tevreden over ben. Zodra hij online staat geef ik mijzelf een schouderklopje en zeg: dat heb je maar vast gepresteerd vandaag. Er zijn ook dagen dat ik op dat moment verzucht: nu aan het echte werk. Ik heb nog geen relatie met het onderwerp of de kwaliteit van de blogtekst kunnen ontdekken. Het is iets in mijn hoofd dat vaker opspeelt. Ik kan soms een hele dag reuze nuttig hebben geschaafd aan een tekst en aan het eind van de middag een onrustig gevoel hebben. Ik heb eigenlijk nog niks gedaan. Ik vermoed dat het te maken heeft met de mate waarin ik een voor mij nieuwe gedachte op papier heb gezet. Blijkbaar zit er een stem in mijn hoofd die me vertelt dat het scheppende werk het eigenlijke, echte werk is. Het is een van die overtuigingen die me vrij productief maakt, dus ik hoef hem niet kwijt, maar ik zou hem wel af en toe uit willen kunnen zetten. Want ook na een dag hard schrappen wil ik met overtuiging tegen mezelf kunnen zeggen dat ik hard gewerkt heb. Goed gedaan.
