Ook als ze zwijgen wil ik ze kunnen horen

De eenakter die ik schrijf voor het festival Hollandse Nieuwe heeft een nieuwe werktitel: De reconstructie van een vrouw. Klinkt mooi, vind ik, en je kunt hem op twee manieren lezen. Daar houd ik van. En hij dekt ook nog de lading. Dit zal de definitieve titel wel zijn.

De tekst van het stuk heb ik van voor naar achter herschreven om alle personages een meer eigen stemgeluid te geven. Hoe zeggen ze wat ze zeggen? De één wil eigenlijk nooit vragen stellen. De ander praat liever niet over zichzelf. De derde heeft lang in het buitenland gewoond. Hoe vertaalt zich dat naar hun woordkeus en zinsopbouw? Het resultaat staat op spanning. Het zijn stuk voor stuk karakteristieke zinnen. Prachtig. Maar klinkt het ook? Wordt het nergens te gekunsteld? Ik zal eens beginnen met het hele stuk zelf hardop voor te lezen.

Volgende maand hebben we bij MC readings met acteurs. Ik ben benieuwd hoe de personages dan klinken.

1 thought on “Ook als ze zwijgen wil ik ze kunnen horen”

  1. Dialogen zijn het állermoeilijkst! al snel worden karakters als van bordkarton door dialogen die niet fris en natuurlijk zijn. Wat een prachtige uitdaging:))

Laat een reactie achter bij wllmReactie annuleren