Na een jaar kelder is de hoofdkaas gerijpt

Het is heel gezond om een tekst even weg te leggen. Voor een column of een briefje is een uur soms al voldoende. Bij een roman zou ik zeker drie maanden aanbevelen en als je het op kunt brengen is een jaar een mooie tijdsduur. Daarna kijk je er met nieuwe ogen naar en ben je in staat om kritisch te zijn op je eigen werk. Je wordt niet meer geplaagd door alle gedachten over wat je ook al weer precies wilde uitdrukken, of hoe de tekst tot stand kwam. Je ziet allereerst wat er staat. Je kijkt bijna door lezersogen.

Ik was ooit lid en medeoprichter van een literair genootschap. Daar hadden we de goede gewoonte om elkaar van stevige feedback te voorzien. De aanbeveling die het meest gedaan werd was ‘zou je het niet nog een jaartje kelder geven’. Ik herinnerde me dat mooie credo toen ik gisteren de synopsis van Onze Loodgieter herschreef. Ik had hem een paar maanden terug op papier gezet en al eens bijgeschaafd. Ik meende me te herinneren dat ik die synopsis eigenlijk prima vond, maar toen ik hem herlas was er veel voor verbetering vatbaar.

Mijn roman Gordon Hauspie is ongeveer een jaar af. Echt af. Individuele hoofdstukken heb ik destijds regelmatig een paar maanden weggelegd. Het boek als geheel heb ik die rust niet gegund. Ik ga het komende week maar eens herlezen. Met een rode pen in de aanslag.

Geef een reactie