In 1991 nam ik deel aan een public speaking competition. Die werd in Nederland georganiseerd door het Genootschap Nederland-Engeland. Het was heel leuk, tot bleek dat het gebruikelijk was dat je de speech ook zelf zou schrijven. Dat leverde mijn eerste writers block op. Het was een worsteling die ik zonder intensieve inmenging van mijn leraar Engels nooit te boven was gekomen. Het geven van de speech ging me wel goed af. Ik vond het eigenlijk geen kunst, meer een verzameling trucjes. Ik imiteerde een prachtig BBC-accent, keek op de juiste momenten de zaal in en lachte met een milde glimlach om mijn eigen grapjes. Het was een groot succes.
Ik behaalde een tweede plaats bij de rondes in Nederland en mocht zodoende naar Londen. Een reuze leuk uitstapje. Deelnemers uit landen over de hele wereld waren afgereisd naar de English Speaking Union om de strijd om de titel van wereldkampioen te beslechten. Ik won de prijs voor beste not native speaker. Dat vond ik al een hele eer. Ik was al op weg naar de buffettafel voor een glas van het een of ander, toen ik terug mocht komen naar het podium. Bleek dat ik ook nog het hele kampioensschap gewonnen had. Ik was ineens ergens wereldkampioen in. Dat was leuk.
Ik denk nog steeds wel eens dat het een vergissing was. Afgelopen week ontving ik een mail van Anette Fisher, de huidige voorzitster van de English Speaking Union. Het eerste wat ik dacht was ‘Ze zijn er eindelijk achter dat het een vergissing was. Ik moet mijn beker teruggeven.’ Niets van dat alles. De International Public Speaking Competition wordt dit jaar voor de dertigste keer georganiseerd. Ik kreeg een uitnodiging om bij die gelegenheid in mei naar Londen te komen. En om een aardig stukje aan te leveren voor het jubileumboek. In het Engels.
Dat bezorgt me meteen weer hoofdbrekens. Mijn Engels is best redelijk, maar dit moet wel perfect zijn. En leuk en spitsvondig. En ik moet het deze keer schrijven zonder de inmenging van mijn leraar Engels.