Hoe je de grootst mogelijke onzin uitkraamt en er mee weg komt in tien stappen


  1. Breng jezelf in de positie dat het geacht wordt iets uit te maken wat je zegt. Word bijvoorbeeld een bekend en gewaardeerd schrijver. Je eerste boek gaat over hoe je vrouw overleed aan kanker en jij vreemd ging. Driekwart van Nederland leest het. Zoiets. Ik verzin maar wat.
  2. Schrijf een tweede boek. Over je jonge jaren in Amsterdam. Iets hilarisch.
  3. Probeer dat boek aan nog meer mensen te slijten dan je eerste boek. Geef interviews aan bladen waarvan de lezers wellicht nog nooit van je gehoord hebben. Homo’s bijvoorbeeld. Homo’s hebben je eerste boek vast niet gelezen. Gelukkig (of misschien wel bewust) komen er een paar homo’s in je nieuwe boek voor, dus je geeft een interview aan mooie internationaal georiënteerde homoglossy.
  4. De interviewer is ook niet gek en stelt ‘Veel gays maken met dit boek voor het eerst kennis met jou als schrijver.’ Dat beeld, daar wilde je juist van af en je besluit het meteen te pareren. Je eerste boek gaat immers aan alle grenzen, homo of hetero, voorbij. Het gaat om universele dingen. Verlies, dat is het hoofdthema. Daar wordt iedereen toch door geroerd?
  5. De beste strategie is om je eerste boek te vergelijken met een echte homo klassieker. Zo’n vergelijking begrijpen die homo’s tenminste. Je graaft in je geheugen naar de titel van een boek. Dat lukt niet. Eh, een film dan maar. Eh. Brokeback Mountain. Nee. Dat ging over cowboys. Eh. Angels in Amerika. Gelukkig, je hebt iets bedacht. En daar gaan ook mensen in dood en vreemd, dus dat is een heel geslaagde vergelijking.
  6. ‘Eigenlijk is <titel eerste boek > gewoon Angels in Amerika, maar dan in Nederland.’
  7. Stilte.
  8. De journalist heeft je eerste boek natuurlijk niet gelezen, dus noteert hij nauwgezet je uitspraak. Dat is een mooie quote waar hij de redactie blij mee kan maken! Iets dat de doelgroep snapt.
  9. De eindredacteur leest het interview. Even fronst hij zijn wenkbrauwen. Gaat Angels in Amerika over verlies? Het gaat over hoop en liefde, zelfacceptatie en verraad. Het is een portret van Amerika in het begin van het aidstijdperk. Hmmm. Dan bedenkt hij zich dat de catchy quote het zeker goed zal doen op de omslag. Het zal wel kloppen. In beide films gaan toch mensen dood? Whatever.
  10. En zo belandt de ongebreidelde onzin die je uitkraamt bij mensen op de salontafel. Je hoopt natuurlijk dat de lezer meteen denkt: Gaat dat eerste boek van hem daarover!? Wat zonde dat ik dat nog niet heb gelezen. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Angels in Amerika, denken we eerder. Die moeten we weer eens zien.

 

Geef een reactie