Ik wist dat het dichtbij was, maar ik was uiteindelijk toch verrast. Ik zette de laatste zin op papier van het boek over onze loodgieter. Het schrijversjargon kent geen mooie term voor dat moment. Bij gebrek aan betere woorden zou je bijna zeggen: het boek is af. Maar dat is natuurlijk niet zo, er volgt nog een lang en intensief proces van schaven en schikken, van schrappen en herschrijven. Van polijsten. Het op papier zetten van zo’n laatste zin vergelijk ik maar met het bereiken van het hoogste punt bij de bouw van een huis. Tijd voor pannenbier. Prosecco in ons geval.
