Ik zag twee toneelvoorstellingen in het MC theater: Zaka de klootzak en Double Dong.
Ik verbaasde me hogelijk over de publieksgeluiden. Bij Zaka de klootzak hoorde ik al wat oncomfortabel gegiechel, iedere keer dat het woord homo viel of iets vergelijkbaars. Double Dong is zo rauw en beeldend dat ik me enige gene wel in kan denken. Maar het gierende sniklachen zodra er een man in een jockstrap op het toneel staat… ik ben dan even meer onder de indruk van het publiek dan van de voorstelling.
Ik denk dat ik blasé ben. Ik heb in films en op het toneel teveel seks en blote mannen gezien om daar nog erg van onder de indruk te zijn. (En ja, ook in niet artistieke context. Ik ben zelf vaak ook een blote man). Soms is het jammer dat ik een stuk niet wat onbevangener kan zien, vanavond was het een zegen. Ik heb bij Double Dong genoten van de poëtische kracht van de taal en het spel. Ik werd niet te veel afgeleid door de blote lichamen. En ook aan de boodschap had ik eigenlijk geen boodschap. Want zoals zoveel emancipatiestukken is het op dat punt weliswaar krachtig, maar eendimensionaal.
Homoseksualiteit/homofobie is ook eigenlijk geen thema. Angst is een thema, net als liefde. Als je je in een stuk sterk richt op het verbeelden van homoseksualiteit, leidt dat af van waar het eigenlijk over moet gaan. De drijfveren van mensen. Uitsluiting en omarming. Vriendschap en acceptatie.
Onbedoeld vormden de twee stukken die ik zag een heel mooi tweeluik. Zaka de klootzak vertelt eigenlijk meer over homofobie en de drijfveren die daar bij horen dan Double Dong. Double Dong maakt homoseksualiteit zichtbaar en maakt het statement dat bij Zaka uitblijft.