Het zou wel eens kunnen zijn dat ik de afgelopen tien jaar meer stukken heb geschreven dan ik op de planken heb gezien. Hoog tijd voor een kleine inhaalslag. Gisteravond twee toneelvoorstellingen in het MC theater: Zaka de klootzak en Double Dong. Deze blog gaat over Zaka.
Zakka de klootzak gaat over drie hangjongeren. We zien hun vriendschap, maar vooral hun onderlinge spanningen en hun geheimen. Het is het soort voorstelling waar ik erg van houd: tekst, tekst en meer tekst. Hakketak, scherp op de snede. Een paar mooie monologen, rauwe confrontaties; pure poëzie.
Een van de drie is homo – of wordt daar in ieder geval voor uitgemaakt. Het stuk gaat daar niet over. Zijn vrienden vinden homo’s vies, maar van homofobie is eigenlijk geen sprake. Iedereen die anders is of doet, is een klootzak. Daar zijn ze heel consequent in.
Het is verleidelijk om hun bestaan rond een bankje treurig en uitzichtloos te noemen. Maar dat is een vooroordeel. Eigenlijk is het stuk voor dat statement te kort. Het is veel meer een portret, een momentopname. De tijd die de eenakter duurt wordt welbesteed aan dat portret. De verhoudingen uitbenen, de personages tot leven wekken. Fascinerend, levensecht, invoelbaar. Je zou er zo naast gaan zitten.