De werktitel voor de roman waar ik nu aan schrijf is, is ‘De Mercuriuskop’. Toen ik die titel net verzonnen had, was ik uitgelaten, bijna euforisch. Ik zag de dikke pil zo tussen Het schervengericht en Suezkade staan. Dat was toch de look-and-feel die ik wilde hebben? Het is nog steeds een prima werktitel, maar inmiddels doet hij me wat nuffig aan. Een beetje hermetisch: niet bepaald een werk met de wilde frisheid van limoenen. Die titel zal de omslag niet halen, denk ik. Ik wil mijn tijd niet verdoen met het verzinnen van een betere titel. Dat is iets voor een later stadium en wellicht (of moet ik zeggen hopelijk) is het niet eens aan mij, want bij het bepalen van de boektitel heeft de uitgeverij een belangrijke stem. Als het het aan Thomas Rooseboom had gelegen had zijn roman Zoete mond de prachtige titel Mens en dier kunnen krijgen. Gelukkig heeft zijn uitgever daar ook een mening over gehad.
Vandaag knauw en knaag ik op een goede titel voor de theaterproductie waar ik aan schrijf. Hoewel de theatergroep die er mee aan de slag gaat ook wel een mening zal hebben, is het hier (ik denk meer nog dan bij een roman) mijn taak om met een goed voorstel te komen. De werktitel klonk zo oenig dat ik hem hier niet eens wil herhalen. Ik zit nu te denken aan Rêverie. Het verhaal is immers een droomvertelling (nu kunt u knikken en hummen alsof u al lang wist wat een rêverie is) en het klinkt nog mooi ook. Een andere optie is ‘Tracas & Xantippe’. Tracas betekent zoveel als plankenkoorts en over Xantippe kunt u een van mijn vorige blogs lezen. Die titel heeft een hoog ‘Tristan & Isolde’ gehalte, wat ik een niet onprettige associatie vind.
Met dit soort titels ontkom je bij het maken van publiciteit niet aan een ondertitel of tagline die vertelt waar het eigenlijk over gaat. Dat zal wel een zin worden als ‘een muziekvoorstelling over plankenkoorts en zelfoverwinning’. Dat soort zinnen zijn altijd belegen en uitleggerig. Zolang de woorden ontroerend en hilarisch er niet in voorkomen vind ik het snel best en mag de pr-afdeling van de theatergroep er mee aan de slag. Dan kan ik door met mijn volgende titel.
Wat vind jij? Er is een nieuwe vertaling van The sound and the fury van William Faulkner. Iedereen is enthousiast over de titel. Het geluid en de drift van Bartho Kriek. Terwijl ik de oude, Het geraas en gebral toch echt beter vind.
Ik ben het wel met je eens. Fury vertalen door gebral zie ik niet. Er zal ongetwijfeld een mooi verhaal bij te houden zijn, maar de herkenbaarheid is ver te zoeken. Qua klank vind ik geraas-gebral dichter bij sound-fury liggen dan geluid-drift. Die i-ui klank slaat het een beetje dicht. En het gaat natuurlijk niet alleen om de inhoud, maar ook om de ‘smoel’. Juist bij een titel. De oude titel lijkt (net als het origineel) een wat mooier, gedragener ritme te hebben.
F