Site pictogram Frank Norbert Rieter

uit beperkingen wordt schoonheid geboren

Ineens realiseerde ik mij dat een van de personages wel verdacht weinig tekst zou krijgen. Aanhangers van de artistieke vrijheid zouden hun schouders ophalen. Als dat personage eigenlijk niet nodig is, dan hup weg ermee. Ik heb mezelf echter gebonden aan een opdracht: het schrijven van een theaterstuk waarin alle twaalf spelers van het musikale ensemble ook een rol in het verhaal zouden krijgen. Misschien had ik dat niet moeten doen. Ik loop immers het risico dat ik afbreuk moet doen aan het verhaal, of aan de spanningsboog, door nog een personage er met de haren bij te slepen. Gisteren schreef ik nog: ‘Er mag geen woord teveel staan’.

Toch zijn het dit soort beperkingen die een stuk beter maken. Beperkingen en randvoorwaarden zijn een extra prikkel voor mijn creativiteit. In hoe meer bochten ik me moet wringen om het kloppend te krijgen, hoe meer het eindresultaat een eigen karakter krijgt. Wellicht zijn het schoonheidsfoutjes en is er geen sprake van perfectie, maar als het stuk met voldoende vakmanschap gemaakt is, is het eindresultaat zoveel boeiender. Het is de paradox van de beauty mark.

Dus koester ik de rare wensen en randvoorwaarden die me worden aangereikt. En soms leg ik ze mijzelf op. Zoveel woorden. Zoveel zinnen. Met binnenrijm. Zonder vraagtekens. Een dialoog die bestaat uit twee opgeknipte monologen. Een personage dat iets moet toegeven zonder ooit ja te zeggen. Een bekentenis waarin met ieder woord iets anders wordt bedoeld dan het betekent.

Ik ben dol op dat soort dingen, in de wetenschap, of in ieder geval met het vertrouwen, dat het eindresultaat er beter door zal zijn.

Mobiele versie afsluiten