Bij het schrijven van theaterteksten geniet ik altijd bij voorbaat van het feit dat anderen nog met die tekst aan de slag gaan. Een toneeltekst is een soort puzzel die opgelost moet worden. De tekst wordt geïnterpreteerd. De regieaanwijzingen moeten vertaald worden naar een kloppende enscenering.
Ik streef ernaar om zowel de dialogen als de aanwijzingen te beperken tot wat minimaal noodzakelijk is. Er mag geen woord teveel staan. Pinter is op dat vlak een van mijn grote voorbeelden. Zijn teksten zijn vaak geschreven met een welhaast mystiek aandoende pinnigheid. Daaruit moet vervolgens op de planken een harmonieus en bezield geheel ontstaan.
Een goede puzzel is altijd oplosbaar, maar nooit eenvoudig en zo geldt dat ook voor een theatertekst. Kunst is voor mij meervoudig, nooit eenduidig. De uitvoerend kunstenaar stijgt tot grotere hoogte als het kader dat hem wordt aangereikt doorwrochter en complexer is.
Die complexiteit moet natuurlijk niet doorslaan naar hermetische moeilijkdoenerij. Als ik een scène schrijf waarbij ik zelf eigenlijk niet precies voor ogen heb hoe die op het podium gebracht moet worden, weet ik dat ik me op de grens begeef. Misschien dat ik morgen nog een paar aanwijzingen voor de regisseur toevoeg, of de dialoog een beetje herschrijf. Maar voor nu verkneukel ik mij nog even als ik de tekst herlees. Ik ben benieuwd wat ze dà à r van gaan maken.