Soms hoef je alleen maar een naam voor een personage te verzinnen en dan komt de rest vanzelf. Een andere keer verzin je een hoofdpersoon, met al zijn of haar eigenschappen, talenten en onhebbelijkheden, maar de juiste naam, die wil maar niet. Voor de muziektheater productie waar ik vandaag aan schrijf, zocht ik naar een naam voor de antagonist in het stuk: degene die hoofdpersoon Andrew van het realiseren van zijn dromen probeert af te houden. Ze is niet kwaadaardig, alleen bloedstollend verstandig. Ze is de rationele stem die een mens van alle risico’s in het leven probeert af te houden en daarmee van zo veel mooie, leuke en zinvolle dingen. Andrew staat aan de vooravond van een auditie die zijn doorbraak kan betekenen. Onze antagoniste zorgt ervoor dat hij zich zal verslapen en ze komt hem in zijn dromen bezoeken om hem duidelijk te maken waarom dat eigenlijk ook maar beter is.
Ik zocht een groteske naam en ineens schoot mij Xanthippe door het hoofd. Wie was dat ook alweer? Twijfel bekroop mij. Ik moest die naam natuurlijk niet kiezen als zij in de griekse mythologie ook de beschermnimf van het een of ander muzikaals was.
Waarom schoot me nou net de naam Xanthippe door het hoofd? Xanthippe is volgens de overlevering de tweede vrouw van Socrates. Zij was lastig en humeurig, tenminste, volgens de oude Grieken. Zij moest met lede ogen toezien hoe haar man de hele dag in Athene rondhing zonder zich om zijn gezin te bekommeren. Socrates was geheel verdiept in zijn eigen visie en ideeënwereld. Xanthippe was de nuchterheid zelve die hem van de belangrijkste filosofische overpeinzingen afhield met kleinburgerlijkheden als brood op de plank of het buitenzetten van de vuilniszakken.
Wist ik dit allemaal al? Ik zag direct een mooie parallel met het verhaal dat ik aan het schrijven ben. Mijn onderbewuste had mij de perfecte naam aangereikt.
Wie was Xanthippe?
