De eerste vraag die ik kreeg over mijn nieuwe project was en waar gaat het over? Ik heb als antwoord nog geen kant en klare elevator-pitch. Al bloggend een poging:
‘Het gaat over trouw blijven aan je eigen dromen en idealen. Het speelt zich af in het callcenter van een bank. Banken liggen onder vuur, callcenters worden door heel Nederland verafschuwd. Dramatisch gezien is dat een mooie omgeving om bij personages te testen hoe trouw ze blijven aan hun eigen overtuigingen en idealen. Er is een voortdurende ‘botsing tussen werelden’: klant-bank, privé-zakelijk, menselijk-institutioneel. Er zijn de afgelopen jaren diverse boeken over het bankwezen geschreven, maar dat was hoofdzakelijk non-fictie en het ging altijd om de top. Dat zijn zogenaamde koningsdrama’s. Ik zie dat soort verhalen niet als onderwerp, maar meer als decor voor een literair werk. Een ondoorzichtige (onbetrouwbare) wereld, die voortdurend ingrijpende veranderingen voortbrengt en de gewone, ‘kleine’ levens verstoort of zelfs ten gronde richt.’
Wordt het dus een roman over je tijd bij ABN AMRO? Een vraag van die strekking is me ook al gesteld. Ik wil daarop ‘nee’ antwoorden, omdat ik me heb voorgenomen een roman te schrijven. Fictie dus. Ik heb geen behoefte aan het schrijven van een autobiografisch werk en bovendien zou het denk ik niet boeiend genoeg zijn. Maar de praktijk zou wel eens het antwoord ‘ja’ kunnen vereisen. Ik schrijf immers vanuit mijn eigen onderbewuste. Ik bouw het verhaal en de personages op vanuit mijn eigen ervaringen en referentiekader. De gebeurtenissen en personages kunnen dan wel fictief zijn, maar het decor (zowel het fysieke decor als het rumoer op de achtergrond) wordt dat niet. En ik denk dat uiteindelijk ook het drama, of beter gezegd de thematiek, niet fictief is. Die zal (als het goed is) buitengewoon herkenbaar zijn.
Op de foto: het bankgebouw dat als inspiratie voor het decor dient. In de gevel zie je de mercuriuskop die ook boven aan dit blog staat afgebeeld en de werktitel voor het project vormt.